LIST JANA PAWŁA II
DO ARCYBISKUPA PRAGI
Z OKAZJI 250 ROCZNICY KANONIZACJI
JANA NEPOMUCENA


Do czcigodnego brata Franciszka kardynała Tomáška
Arcybiskupa praskiego.

Czcigodny i umiłowany bracie, już niedługo 19 marca obchodzić będziemy 250 rocznicę kanonizacji św. Jana Nepomucena, a 16 maja będziemy świętować uroczystości liturgiczne w sposób bardzo szczególny porównując do poprzednich lat. Mam nadzieje, że z tego powodu cieszycie się, Arcybiskup pochodzący z tego samego miasta co czcigodny Męczennik; chcę Wam przybliżyć jego związek z najsłynniejszym Męczennikiem; wszyscy wierni podziwiają go i pamiętają jako Męczennika czcigodnego. Ja również jestem szczęśliwy, zawsze kochałem ze szczególną pobożnością tego bohatera wiary, czułem jak rósł mój podziw dla niego od kiedy Bóg powołał mnie do objęcia roli Biskupa Rzymu i opiekuna kościoła.

Do tego wiecznego miasta, w rzeczywistości, Święty przybył jako pielgrzym roku jubileuszowego w 1390 roku. Tu w Bazylice Laterańskej został zdeklarowany Świętym z rąk mojego poprzednika Benedykta XIII w 1729 roku. Tutaj około 50 lat temu zostało utworzone honorowe Kolegium Papieskie im. Nepomucena. Tutaj obrazy, rzeźby dokumentują miłość, kult, szacunek, którym go obdarzali tak wielcy Papierze, jak również zwykli wierni.

Wszystko to otwiera serca na chwałę, kontemplacji i modlitwy za jego wstawiennictwem u swego ludu
i całego Kościoła. Rzeczywiście kult Waszego patrona rozszerzył się poza granice czeskie; zwłaszcza na sąsiednie kraje. W Polsce, z której pochodzę, w szczególności w archidiecezji krakowskiej, spotykamy często jego obrazy i rzeźby umieszczane w pobliżu rzek i mostów dla upamiętnienia jego męczeństwa.

Chcę się teraz krótko zadumać nad szlachetną postawą tego świętego, jak nam zapisała historia, ukazuje się przed nami najpierw pilny student sumiennie przygotowujący się na święte kapłaństwo. Ponieważ zdawał sobie sprawę, że ma się stać drugim Chrystusem, wytworzył w swej duszy, jak pisze święty Paweł, czystą świątynię Ducha. Jednakową starannością wybija się i później jako proboszcz u św. Gawła w Pradze. Następnie został kanonikiem a później generalnym wikariuszem. Na tym urzędzie, który mu nakładał wielką odpowiedzialność za kościelne sprawy, doznał męczeńskiej śmierci a jednocześnie i swej sławy. Ponieważ bronił prawa kościelnego i jego swobody przeciw samowoli króla Wacława IV bardziej niż inni, królewski gniew skupił się przede wszystkim na nim. Władca sam się zaangażował w torturowanie go, a gdy Jan na jego skutek zmarł, kazał go zrzucić z mostu do Wełtawy. Jej wody tak były uświęcone ciałem i krwią męczennika, że stały się jego pierwszym grobem, w nocy 20 marca 1393 r. Była to noc, której światło rozpromieniało się na całym świecie i do dziś nie ugasło.

W kilka dziesięcioleci po śmierci Bożego męża zaczęła szerzyć się wieść, że król kazał go zabić dlatego, że nie chciał zdradzić tajemnicy spowiedzi. Tak męczennik za swobodę kościoła, zaczął być czczony jako świadek sakramentalnej tajemnicy.

Słusznie więc wówczas, mój czcigodny i umiłowany bracie, ówczesny Twój poprzednik, praski arcybiskup, lud i na koniec cały kościół uważali go za świętego. Ostatnie badania jego szczątków przeprowadzone przez naukową komisję w latach 1971 - 1973 potwierdziły, że Jan Nepomucen był faktycznie męczony jak to udowadniają i odkrywają jego kości. Jego szczątki są w Pradze do dziś czczone i strzeżone jako święty skarb.

W tym miejscu czcigodny i ukochany bracie nie mogę nie nakłonić mnie samego, Ciebie, Twoich kapłanów, Twoich ludzi, by wziąć pod uwagę ze szczególną pokorą w sercu wszystkie cnoty Waszego patrona, aby podziwiać i naśladować go.

Przede wszystkim jego wiara żywa niczym płomień, ona i nie tylko ona są początkiem i korzeniem każdego usprawiedliwienia, ale rozwija w nas pewność spowiedzi w praktyce naszego życia religijnego wskazując obiekt naszej nadziei i widząc rzeczy "z punktu widzenia wieczności" to sprawia, że łatwiej do sprawiedliwego procesu w sprawie dóbr tego świata i
ich wykorzystania.

Wiara w obecności Boga jest również źródłem moralnej doskonałości. Chrześcijanin wie, że aktywność każdego dnia to ofiara, którą przyjmuje Najwyższy, kiedy towarzyszy temu czystość intencji, poświęcenie, darowanie siebie.

Żywa wiara więc będzie służyć naszym braciom tak jak mówi Pan Jezus w opisie "Sądu Ostatecznego" (Mateusz 25,31). W ten sposób zademonstruje, że wiara nie tylko odżywia cnoty w sercu danej osoby, ale przyczynia się także znacznie w budowaniu społeczeństwa, wzbudzając w wiernych uczciwość, wierność, szczerość, lojalność, miłość dla rodziny i sens sprawiedliwości.

Wielka postać Świętego Jana, czcigodny bracie, daje przykład i ofiaruje tak wiele nam wszystkim. Kiedy on był kapłanem, proboszczem, wikariuszem wydaje się oczywiste, że był wyjątkowym przykładem do naśladowania. To prawda, że przykładem nad przykładami jest Jezus, którego zsyła nam głos Ojca, ale również Święci są dla nas przykładem, bo kochali Boga ponad wszystko. Tak więc Św. Jan uosabia ideał kogoś, kto z jednej strony zna tajemnice Boga, szuka jak udoskonalić cnoty, studiuje, poznaje; tak z drugiej strony jako proboszcz, który oświeca swych wiernych przykładem swojego życia i gorliwością duszy; i wreszcie jako wikariusz wykonujący dokładnie swe obowiązki, w zgodzie z wolą swego arcybiskupa, z duchu posłuszeństwa kościołowi.

Wynika z tej lekcji, czcigodny i ukochany bracie, że również i my, kapłani, powinniśmy odziać się w jego cnoty i być doskonałymi duszpasterzami.
Dobry duszpasterz zna swe owieczki, ich potrzeby. Pomaga im odsunąć się od grzechu, wygrać z przeszkodami, trudnościami, które napotykają. W odróżnieniu od najemnika duszpasterz poszukuje swych owieczek, pomaga im nieść ciężar życia i dodaje odwagi. Leczy ich rany z uczuciem przede wszystkim za pomocą sakramentu pojednania. Odżywia słowem Boga przygotowując swe homilie, kształt pobożności, szacunek dla prawdy, uczy jak ominąć każdą obłudę, każdą dwulicowość. Umie dodać odwagi dając własny przykład, własną siłę ducha, swą mądrość. Nie myśli o sobie samym lecz o ratowaniu dusz, wiedząc, że nawet najpiękniejsze słowa są niewystarczające ( Lumen Gentium, 29).

Faktycznie Papież, Biskup, Kapłan nie żyją dla siebie lecz dla wiernych, tak jak rodzice żyją dla swych dzieci i jak Chrystus przekazywał apostołom. "Syn Człowieczy nie przyszedł, aby mu usługiwano, lecz aby sam służył i wydał swe życie na okup za innych " (Mateusz 20,28).

Ci kapłani wierni i oddający się swemu Panu są powołani aby "zgromadzić dzieci Boże,
rozproszone po całym świecie" (Jan 11,52), są budowniczymi wspólnoty, która staje się podatnym gruntem dla powołania boskiego. Muszą być obiektem dla pobudzenia wszystkich nas, szanowny bracie,
nas, którzy jesteśmy odpowiedzialni (Presbyterorum Ordinis 11).

Powołanie dojrzewa podczas seminarium. Tu się uczy świętych doktryn, tu rosną przyszli posłańcy Dobrej Nowiny,
tu rozpala się i wzmacnia ich charakter, hartuje się ich ducha. Z seminarium muszą wyjść ludzie Boga,
którzy są potrzebni w naszych czasach, apostołowie Chrystusa, który przyszedł, aby dać świadectwo prawdzie i miłości. Seminarium jest sercem i nadzieją kościoła. Wola św. Jana Nepomucena będzie zawsze
przykładem i będzie chronić seminariuszy swego ojczystego kraju.

A teraz, mój szanowny bracie, z radości która pochodzi z wiary i łaski, z sentymentem w sercu wysyłam Tobie,
Twym kapłanom i seminarzystom, zakonnikom i zakonnicom, wszystkim wiernym w całych Czechach,
błogosławieństwo apostolskie, prosząc pokornie Ojca Niebieskiego aby poprzez wstawiennictwo Jana Nepomucena,
otworzył serca na cenne dziedzictwo, które pozostawił i życzę Wam wszystkiego najlepszego.

Z Watykanu, 2 marca Roku Pańskiego 1979, Jan Pawel II