Kamienica wzniesiona jako sześciokondygnacyjny, dwutraktowy budynek frontowy,
połączony na zapleczu z prostopadłymi oficynami: jednotraktową i dwutraktową, co
tworzy rzut poziomy zbliżony do leżącej litery F. Szczyt oficyny (stopka niższej
poprzeczki “F") styka się pod silnie rozwartym kątem ze szczytem oficyny
kamienicy przy ul. Noakowskiego 4, mającej taki sam rzut, zbudowanej wg proj.
tych samych twórców i należącej do tego samego właściciela. Oficyna opisywanej
kamienicy jest dwutraktową i dzieli dziedziniec na dwa podwórza, z których każde
przedłużone jest podwórzem kamienicy przy u. Noakowskiego i na styku obu posesji
wyraźnie przełamane. Budynek ma szkielet żelbetowy wypełniony cegłą i
ogniotrwałe stropy.
Elewacja przyuliczna członu frontowego jest niemal w całości boniowana płytowo i
dzieli się na sześć przęseł, z których ostatnie pełni funkcję asymetrycznego
aneksu. Oś układu stanowią trzy środkowe przęsła symetrycznej partii budynku.
Boczne z nich rozwiązano identycznie, projektując na parterze po dwa okna
dwuskrzydłowe (w czwartym okno i brama), a od pierwszego do czwartego piętra -
wysunięte loggie balkonowe z weneckimi porte-fenetrami na trzech dolnych
piętrach. Każdy z balkonów otrzymał rzut trapezu i murowane balustrady. Kolejne
balkony rozparto czterema filarami (dwoma przyściennymi i dwoma wolno stojącymi)
osadzonymi w narożach przęseł balustrad. Filary są czworoboczne, na trzecim
piętrze zaopatrzone w kwadratowe płaskie głowice. Optycznie tworzą wrażenie
nieprzerwanej trójkondygnacyjnej wiązki bardzo wydłużonych podpór. Balustrady
dolnej pary balkonów pozbawione są ornamentacji. Prawy z nich ma od zewnętrznej
strony przedłużoną balustradę, obejmującą piąte przęsło fasady i stykającą się z
czołem wykusza przęsła szóstego. Balustrady na drugim piętrze ozdobiono
trójbocznie płycinami, obwiedzionymi perełkowaniem. Środkowa, najszersza płycina
otrzymała dodatkowo maskę osadzoną na ugiętej wici.
Płyciny balkonów kolejnej kondygnacji zawierają girlandy, a środkowa w każdym z
nich — kolejną maskę, zawieszoną na linie, słabiej ugiętej niż girlandy i
zakończonej frędzlami. Podobna dekoracja zaprojektowana została na balustradach
czwartego piętra, ale ma tu większą rozpiętość ze względu na brak płycin. Na
każdy z balkonów tej kondygnacji wychodzą po dwa okna zamknięte półkoliście i
zaopatrzone w zworniki o kształcie rogu obfitości.
Centralne przęsło jest jednoosiowe, wypełnione oknami trójskrzydłowymi, z
wyjątkiem parteru (okno dwuskrzydłowe). Na dwóch dolnych piętrach są to okna
prostokątne, a na trzecim i czwartym - zamknięte łukiem koszowym. Okno drugiego
piętra zaopatrzono w balkon na rzucie trapezu z murowanymi balustradami, których
trzy prostokątne płyciny wypełniono owocowymi girlandami. Podobny balkon piętro
wyżej zawiera w płycinach pionowe żłobkowania, a w środkowej z nich dodatkowo
maskę zawieszoną na ugiętej linie, identyczną jak w przypadku płycin balkonowych
sąsiednich przęseł. Na kolejnym, czwartym piętrze brak balkonu (listwa
parapetowa), natomiast zwornik nad oknem otrzymał postać rogu obfitości, jak w
przęsłach sąsiednich. Piętro piąte we wszystkich trzech centralnych przęsłach
pozbawione jest boniowania, a okna, zaopatrzone w gzymsy parapetowe z kostkami
wspornikowymi, ujęto tu i połączono girlandami. Przęsła te wieńczy trójkątny
szczyt, pozbawiony podstawy i wsparty na lizenach flankujących na piątym piętrze
przęsła pierwsze i piąte od wewnętrznej strony układu. Środkowe z omawianych
trzech okien centralnej partii ujęto i rozdzielono hermami i zwieńczono płycina
o wykroju spłaszczonego łuku, która wrzyna się w pole szczytu. Tenże szczyt
przepruto na skrajach okienkami o wykroju pionowej elipsy, pośrodku zaś małym
okienkiem prostokątnym. To ostatnie podkreślono długim gzymsem parapetowym z
podwieszoną girlandą, stanowiącym oparcie dla pary krępych jońskich kolumienek,
dźwigających gzyms nadokienny, przechodzący nad otworem w łukowy naczółek ze
zwornikiem. Wokół zwornika cały górny kąt tympanonu wypełniony został dekoracją
sztukatorską, w skład której wchodzi inskrypcja: ANNO DOMINI / 1911, para
kobiecych główek flankujących zwornik okna, promienie oraz rozwinięte girlandy u
podstawy kompozycji.
Przęsła skrajne (pierwsze i piąte) do wysokości czwartego piętra rozwiązano tak
samo jak przęsło centralne, z wyjątkiem przyziemia, gdzie wstawiono okna trójskrzydłowe. Ponad oknem czwartego piętra przeciągnięto kostkowy gzyms
kordonowy, na którym od wewnętrznej strony układu wspiera się wspomniany
boniowany pilaster, podtrzymujący trójkątny szczyt górujący nad trzema przęsłami
centralnymi. Prostokątne dwuskrzydłowe okno wraz z ujmującymi je filarami oraz
niskim trójkątnym szczytem ma postać facjaty osadzonej na tle pochylonej partii
lica ściany, zamkniętej od góry profilowanym gzymsem. Układ taki wskazuje, że
początkowo ściana pokryta była dachówką lub blaszaną łuską, imitując dolną połać
dachu łamanego.
Szóste przęsło fasady (aneks), powyżej parteru z trójskrzydłowym oknem, ma na
trzech kolejnych piętrach postać prostopadłościennego wykusza z triadami
sprzężonych okien jednoskrzydłowych na każdej kondygnacji. Pod parapetami okien
pierwszego piętra ciągnie się fryz stanowiący przedłużenie balustrady balkonowej
przęseł czwartego i piątego. Na drugim piętrze kwadratowe płyciny parapetowe
obwiedzione perełkowaniem (jak w balkonach drugiego i czwartego przęsła tej
kondygnacji), środkową wypełniono postacią putta, a boczne - wysoko podwieszonym
festonem. Na trzecim piętrze analogiczne płyciny zawierają girlandy.
Gzyms profilowany oddziela omawiany wykusz od słabiej wysuniętego,
półcylindrycznego wykusza czwartego piętra, w którym osadzono trzy okna
jednoskrzydłowe, stosując dość szerokie odstępy między nimi. Wykusz ten
zamknięto kostkowym gzymsem, który stanowi podstawę dla półkolistej loggii
piątego piętra (trzy okna jak piętro niżej), zaopatrzonej w prętową balustradę
oraz ujętej i rozdzielonej czterema kolumnami doryckimi. Te ostatnie dźwigają
gładki fryz oraz profilowany gzyms koronujący. Wszystkie okna fasady otrzymały
gęstą siatkę szprosowań w partii nadślemi, którą wprowadzono też w bocznych
skrzydłach porte-fenetrów przęsła centralnego oraz w całych oknach piątego
piętra, a w aneksie także na piętrze czwartym.
Przejazd bramny ma otwór zamknięty łukiem odcinkowym. Dwuskrzydłowe wrota
otrzymały pionowe eliptyczne otwory w górnych partiach (obecnie zaślepione) oraz
płyciny poniżej, obwiedzione wstęgą kielichów kwiatowych. Pomiędzy otworami a
płycinami zamontowano gzymsiki z ornamentem kimationowym (jajownik). Łukowe
nadświetle podzielono na sześć pól pionowymi szprosami. Posadzkę w przejeździe
wyłożono żółtymi czteropolowymi płytkami terakoty. Wzdłuż ścian ciągną się
wąskie pasy chodników oblicowanych białym marmurem (!). Ściany te do wysokości
ok. l m oblicowano płytkami ceramicznymi w kolorze seledynowym. Kolebkowe
sklepienie podzielono na sześć przęseł listwami wypełnionymi wstęgą kielichów
kwiatowych.
Na wysokości czwartego przęsła po prawej zlokalizowano wejście do mieszkania w
dwustopniowej oprawie, o wewnętrznym pasie żłobkowanym.
Supraporta ma kształt łukowo zamkniętego naczółka wypełnionego kameą.
Dwuskrzydłowe drzwi są pełne, płycinowo-płytowe, w odróżnieniu od drzwi na
klatkę schodową, osadzonych w identycznej oprawie w szóstym przęśle po lewej.
Drzwi te silnie przeszklono kryształowymi szybkami, opasując gęsto szprosowane
kwatery ornamentem w formie rózeg liktorskich.
Dwubiegowe powrotne schody oblicowano białym marmurem, natomiast posadzki
podestów i przedsionka wyłożono płytkami ceramicznymi o marmurkowej fakturze
powierzchni, białymi, z białoszarymi opaskami. W ściętych narożach tych płytek
osadzono ukośnie małe płytki terakotowe z motywem białego czteroliścia na szarym
tle. Pionowe pręty, stanowiące osnowę konstrukcji balustrad poręczy,
przedzielono w górnych partiach elementami w kształcie rombu, natomiast środek
kompozycji w każdym biegu stanowi element w kształcie elipsy wypełnionej
promienistym układem prętów, zespolony z diagonalnie umieszczoną parą krzywek i
otoczony podwójną ramką z czterema pierścieniami w jej obrysie. Nad
dwuskrzydłowymi, plycinowo-płytowymi drzwiami do mieszkań osadzono gipsowe
supraporty o dwuspadowym zamknięciu, wypełnione medalionem ujętym od góry
girlandą i podtrzymywanym przez parę amorków. W ścianie, u podstawy kolejnych
parzystych biegów schodów, widoczne są wielokwaterowe okienka (częściowo
zaślepione), wychodzące na wewnętrzny świetlik budynku.
Tylna elewacja członu frontowego rozdzielona jest centralnie przylegającą
oficyną dwutraktową. Na podwórze prawe (płn.) wychodzi dwuosiowa partia tej
elewacji. Jej pierwsza oś jest silnie wysunięta względem drugiej (zaokrąglona
krawędź uskoku) i od przyziemia wypełniona wnękowymi loggiami balkonowymi (okna
trójskrzydłowe) z balustradami prętowymi, zakończonymi od góry motywem lilii na
co drugim pręcie. Na drugiej osi ponad wylotem przejazdu bramnego osadzono okna
trójskrzydłowe.
Krótkie skrzydło jednotraktowej oficyny północnej zawiera od strony frontu posesji
okna dwuskrzydłowe, a na sąsiedniej osi półcylindryczny ryzalit wypełniony
małymi, jednoskrzydłowymi okienkami. Przylega on do kuchennej klatki (schody
zabiegowe), umieszczonej w znacznie masywniejszej półkolistej wieży, dobudowanej
do zach. szczytu oficyny, w której osadzono wejście i międzykondygnacyjne okna
jednoskrzydłowe.
Oficyna dwutraktową od strony podwórza płn. ma trójstopniowy schodkowy rzut,
pogłębiający się ku zachodowi. W najsilniej cofniętej pierwszej osi osadzono na
półpiętrach trójskrzydłowe okna klatki schodowej. Wejście na nią znajduje się na
pierwszej z dwu osi środkowego “stopnia" elewacji (okna dwuskrzydłowe). Podłogę
korytarzowego przedsionka oblicowano brązowymi płytkami ceramicznymi, osadzając
przy ich ściętych narożach ukośne małe płytki terakoty w kolorze czarnym. Schody
są drewniane, zabiegowe, z podestami przy wejściach do mieszkań w połowie
każdego biegu. Balustrady poręczy zestawiono z drewnianych tralek. Najsilniej
wysunięty trzeci segment elewacji zawiera jedną oś z oknami trójskrzydłowymi,
powyżej parteru osadzonymi w prostopadłościennym wykuszu.
Elewacja płd. tej oficyny, wychodząca na podwórze domknięte dziś podobną
kamienicą przy ul. Noakowskiego 4 oraz powojennym, dwuskrzydłowym domem przy
Lwowskiej l, jest dwuosiowa. Prawa oś ma formę ryzalitu o zaokrąglonych
krawędziach, lewa zaś płynnie łączy się pod silnie rozwartym kątem z podobnie
ukształtowaną elewacją oficyny kamienicy przy ul. Noakowskiego 4. Wszystkie okna
są dwuskrzydłowe. Ukośny łącznik zespala elewację z zaledwie jednoosiowym
segmentem elewacji tylnej korpusu przyulicznego. Jest on łukowo wypukły,
wypełniony trójskrzydłowym i porte-fenetrami z balkonami. Kute balustrady
prętowe ozdobiono spinając triady prętów od góry elementem tworzącym układ dwóch
zgeometryzowanych zwitek o lustrzanym układzie, zwróconych ku sobie.
Wybitna, bardzo luksusowa kreacja w grupie wczesnomodernistycznych warszawskich
kamienic, wymaga jedynie odtworzenia połaci pozornego dachu w partii
zwieńczenia.
:::
